useless plants

* * *

herba, ae, f. [old Lat. forb-ea; Gr. phorbê; Sanscr. root bhar-, to nourish], springing vegetation, grass, green stalks or blades, green crops, herbage, an herb (cf.:

gramen, faenum, caespes, glaeba): herba cubile Praebebat, multa et molli lanugine abundans,

Lucr. 5, 816:

in molli consedimus herba,

Verg. E. 3, 55:

cum ceteris in campo exercentibus in herba ipse recubuisset,

Cic. de Or. 2, 71, 287:

abicere se in herba,

id. ib. 1, 7, 28:

fusus per herbam (agricola),

Verg. G. 2, 527 al.:

invitant (Pecudes) herbae gemmantes rore recenti,

Lucr. 2, 319; so,

gemmantes rore,

id. 5, 461:

herbae rore vigentes,

id. 2, 361:

teneras per herbas Ludere,

id. 1, 260:

nova tum tellus herbas virgultaque primum Sustulit,

id. 5, 790:

ex quibusdam stirpibus et herbis,

Cic. N. D. 2, 64, 161:

corona ex asperis herbis et agrestibus,

id. Div. 1, 34, 75; cf. ib. 2, 32, 68:

quas herbas pecudes non edunt, homines edunt,

Plaut. Ps. 3, 2, 23 sq.; cf.:

fungos, helvellas, herbas omnes ita condiunt, ut nihil possit esse suavius,

Cic. Fam. 7, 26, 2:

herbis vivis et urticā,

Hor. Ep. 1, 12, 7:

solstitialis herba,

Plaut. Ps. 1, 1, 36:

interim mores mali Quasi herba irrigua succreverunt uberrume,

id. Trin. 1, 1, 9:

fallax veneni,

a poisonous plant, Verg. E. 4, 24:

nulla neque amnem Libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam,

a blade, id. ib. 5, 26; cf. Ov. M. 10, 87:

et sulcis frumenti quaereret herbam,

young crop, Verg. G. 1, 134:

novitates si spem afferunt, ut tamquam in herbis non fallacibus fructus appareat, etc.,

Cic. Lael. 19, 68; cf.:

primis segetes moriuntur in herbis,

Ov. M. 5, 4:

Ceres dominum primis fallebat in herbis,

id. F. 4, 645.—So prov.: saepe audivi, inter os atque offam multa intervenire posse; verum vero inter offam atque herbam, ibi vero longum intervallum est, Cato ap. Gell. 13, 17, 1; cf.:

sed nimium properas et adhuc tua messis in herba est,

Ov. H. 17, 263; and:

egone, qui indolem ingenii tui in germine etiam tum et in herba et in flore dilexerim, nunc frugem ipsam maturae virtutis nonne multo multoque amplius diligam?

Front. Ep. ad Anton. 1, 5 Mai.:

omnis illa laus... velut in herba vel flore praecerpta ad nullam certam et solidam pervenit frugem,

Tac. Dial. 9, 5.—Prov.: herbam dare, to own one's self beaten: herbam do cum ait Plautus, significat: victum me fateor; quod est antiquae et pastoralis vitae indicium. Nam qui in prato cursu aut viribus contendebant, cum superati erant, ex eo solo, in quo certamen erat, decerptam herbam adversario tradebant, Paul. ex Fest. p. 99 Müll.; cf. Serv. Verg. A. 8, 128; Varr. ib.; Plin. 22, 4, 4, § 8; Att. and Afran. ap. Non. 317, 18 and 20.—

Transf., weeds, useless plants:

officiant laetis ne frugibus herbae,

Verg. G. 1, 69; 2, 251; cf. id. ib. 2, 411; Plin. 18, 30, 72, § 300.

stĕrĭlis, e (collat. form, acc. sing. fem sterilam sterilem, Fest. p. 316 Müll.; neutr. plur. sterila, Lucr. 2, 845; abl. sterile, Apic. 7, 1, § 258), adj. [Gr. stereos, hard; steriphê, steira, barren; Sanscr. starī, vacca sterilis], unfruitful, barren, sterile, of plants and animals (class. and very freq.;

syn infecundus): steriles nascuntur avenae,

Verg. E. 5, 37; so,

ulvae,

Ov. M. 4, 299:

herba,

id. Am. 3, 7, 31; Curt. 4, 1, 21:

platani,

Verg. G. 2, 70:

agri,

id. ib. 1, 84; id. A. 3, 141:

tellus,

Ov. M. 8, 789:

palus,

Hor. A. P. 65:

harena,

Verg. G. 1, 70:

humus,

Prop. 3, 2 (2, 11), 2; Curt. 7, 5, 34:

solum,

id. 3, 4, 3:

steriles nimium crasso sunt semine,

Lucr. 4, 1240; Cat. 67, 26:

galli Tanagric' ad partus sunt steriliores,

Varr. R. R. 3, 9, 6:

vacca,

Verg. A. 6, 251:

multae (mulie res),

Lucr. 4, 1251:

viri,

i. e. eunuchs, Cat. 63, 69; Plin. 24, 10, 47, § 78; Mart. 9, 9, 8:

ova,

Plin. 10, 60, 80, § 166.—

Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.).

Of things, causing unfruitfulness or sterility:

rubigo,

Hor. C. 3, 23, 6:

frigus,

Luc. 4, 108:

hiems,

Mart. 8, 68, 10:

serere pampinariis sterile est,

produces sterility, Plin. 17, 21, 35, § 157.—

In gen., barren, bare, empty:

manus,

Plaut. Truc. 1, 2, 3:

sterilis amator a datis,

bare of gifts, id. ib. 2, 1, 30:

amicus,

Juv. 12, 97; Mart. 10, 18, 3:

epistulae,

Plin. Ep. 5, 2, 2:

saeculum,

id. ib. 5, 17, 6:

civitas ad aquas,

App. M. 1, p. 106 fin.:

vadum,

Sen. Thyest. 173:

corpora sonitu (with jejuna succo),

that yield no sound, Lucr. 2, 845:

prospectus,

without human beings, Plaut. Mil. 3, 1, 15:

domus,

without children, Prop. 4 (5), 11, 62:

nummi,

that do not bear interest, Dig. 22, 1, 7.—With gen.:

sterilis laurus baccarum,

Plin. 15, 30, 39, § 130:

lapides plumbi,

id. 33, 7, 40, § 119.—

Trop., unproductive, unprofitable, fruitless, useless, vain:

Februarius,

Cic. Q. Fr. 2, 12, 2:

quod monumentum, quod immo temporis punctum, aut beneficio sterile, aut vacuum laude?

Plin. Pan. 56, 2:

ne sit sterile et effetum (saeculum),

id. Ep. 5, 17, 6:

fama (with cassa),

Stat. Th. 6, 70:

labor,

Mart. 10, 58, 8:

pax,

Tac. A. 1, 17:

amor,

i. e. unreturned, unrequited, Ov. M. 1, 496; Stat. S. 3, 4, 42:

cathedrae,

unprofitable, Mart. 1, 76, 14; Juv. 7, 203:

litus sterili versamus aratro,

id. 7, 49.—With gen., destitute, deprived of, unacquainted with:

urbes talium studiorum fuere steriles,

Vell. 1, 18 fin.:

non adeo virtutum sterile saeculum,

Tac. H. 1, 3:

heu steriles veri!

Pers. 5, 75.

vĭtĭum, ii ( gen. plur. vitiūm, Titin. ap. Non. p. 495, 13), n. [from the same root with vieo, vitis, vitta; prop. a twist; hence], a fault, defect, blemish, imperfection, vice (syn. menda).

Lit.: quomodo autem in corpore est morbus, est aegrotatio, est vitium: sic in animo. Morbum appellant totius corporis corruptionem: aegrotationem morbum cum imbecillitate: vitium, cum partes corporis inter se dissident;

ex quo pravitas membrorum, distortio, deformitas. Itaque illa duo, morbus et aegrotatio, ex totius valetudinis corporis conquassatione et perturbatione gignuntur: vitium autem integrā valetudine ipsum ex se cernitur,

Cic. Tusc. 4, 13, 29:

corporis,

Plaut. Most. 1, 3, 118; Ov. F. 4, 148:

mancipii,

Dig. 21, 1, 1, § 6:

jumenti,

ib. 21, 1, 38 init. —In buildings, a breach, defect:

si nihil est in parietibus aut in tecto vitii,

Cic. Fam. 9, 15, 5; cf.:

si aedes corruerunt vitiumve fecerunt,

have received damage, become damaged, id. Top. 3, 15.—In plants, a blemish, vice:

sive illis (agris) omne per ignem Excoquitur vitium atque exsudat inutilis umor,

Verg. G. 1, 88:

vitio moriens sitit aëris herba,

id. E. 7, 57.—In fruits, the useless part, the core:

vitiumque cinctum fructu,

Plin. 15, 28, 34, § 112.—

Trop.

In gen., a fault, defect, blemish:

acutius atque acrius vitia in dicente quam recta videre,

Cic. de Or. 1, 25, 116; cf.

orationis,

Quint. 1, 5, 1; 12, 1, 22:

sermonis,

id. 1, 1, 13:

soloecismi,

id. 1, 5, 53:

ingenii,

id. 10, 1, 60:

mentis,

id. 12, 1, 32:

Stoicae sectae,

id. 11, 1, 70:

et illud mihi vitium'st maximum,

my greatest fault, Ter. Hec. 1, 2, 37:

huc si perveneris, meum vitium fuerit,

my fault, Cic. Ac. 2, 16, 49:

quamvis quis fortunae vitio, non suo decexisset,

id. Phil. 2, 18, 44:

honorem vitio civitatis, non suo, non sunt adsecuti,

id. Har. Resp. 26, 56:

male conjecta falsa sunt, non rerum vitio, sed interpretum inscientiā,

id. Div. 1, 52, 118: animadverso vitio castrorum totā nocte munitiones proferunt, i. e. the faulty, unfavorable position (just before:

natura iniquo loco castra ponunt),

Caes. B. C. 1, 81:

milites item conflictati et tempestatis et sentinae vitiis,

the injurious effects, id. ib. 3, 28:

sese nihil adhuc arbitrari vitio factum eorum,

id. ib. 3, 57:

vini vitio atque amoris feci,

through the fault of, Plaut. Aul. 4, 10, 15.—

In partic.

A moral fault, failing, error, offence, crime, vice (the predom. signif. of the word in prose and poetry; cf.:

scelus, delictum): nullam quidem ob turpitudinem, nullum ob totius vitae non dicam vitium, sed erratum,

Cic. Clu. 48, 133:

legibus et praemia proposita sunt virtutibus et supplicia vitiis,

id. de Or. 1, 58. 247:

virtus est vitium fugere, Hor. ep. 1, 1, 41: senectus est naturā loquacior, ne ab omnibus eam vitiis videar vindicare,

Cic. Sen. 16, 55:

in vitio esse,

id. Off. 1, 19, 62: ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā, reckon it a fault, id. Fam. 7, 6, 1:

te laudem Sex. Roscio vitio et culpae dedisse,

id. Rosc. Am. 16, 48; Matius ap. Cic. Fam. 11, 28, 2.—

In respect of female chastity (whether of maidens or wives), a violation:

quia pudicitiae hujus (Alcumenae) vitium me hic absente est additum,

Plaut. Am. 2, 2, 179:

pudicitiae ejus nunquam nec vim nec vitium attuli,

id. Ep. 1, 2, 7:

quoi misere per vim vitium obtulerat,

Ter. Ad. 3, 2, 10; so,

offerre,

id. ib. 3, 1, 9:

virginis,

id. Eun. 4, 4, 55; cf.:

vitium auctore redemit,

Ov. H. 16 (17), 49.—

In relig. lang., a defect in the auspices or auguries: si cui servo aut ancillae dormienti evenit, quod comitia prohibere solet, ne id quidem mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 fin. Müll.; Ter. Hec. prol. 2; Liv. 8, 23, 16; 4, 7, 3:

id igitur obvenit vitium, quod tu jam Cal. Jan. futurum esse provideras,

Cic. Phil. 2, 33, 83:

tabernaculum vitio captum,

id. N. D. 2, 4, 11; cf.:

vitio navigare,

id. Div. 1, 16, 29:

comitiorum solum vitium est fulmen,

id. ib. 2, 18, 43.—

A fault of language:

barbarismi ac soloecismi foeditas absit... haec vitia, etc.,

Quint. 1, 5, 5.—

In coinage, t. t., base metal, alloy:

in aurum vitii aliquid addere,

Dig. 48, 10, 9 praef.; cf.:

ignis vitium metallis Excoquit,

Ov. F. 4, 785.